Georges Perec'ten

"... bir seyler kiriliyordu, bir seyler kirildi. kendini -nasil demeli?- dayanikli hissetmiyorsun artik: sana bugüne kadar güc veren -öyle saniyordun, öyle saniyorsun-, yüregini isitan sey, varolus duygun, neredeyse önemli oldugun duygusu, dünyaya baglanma, dünyada kalma duygusu eksikligini hissettirmeye basliyor. (...)

insanlardan nefret ettigin anlamina gelmez bu, ne diye onlardan nefret edesin ki? ne diye kendinden nefret edesin ki? keske insan türüne ait olmak, o dayanilmaz ve sagir edici gürültüyü de beraberinde getirmeseydi; keske hayvanlar aleminden cikip asilan o birkac gülünc adimin bedeli, sözcüklerin, büyük tasarilarin, büyük atilimlarin o dinmek bilmeyen hazimsizligi olmasaydi! karsi karsiya getirilebilen basparmaklara, iki ayak üstünde durusa, omuzlar üzerinde basin yarim dönüsüne fazla agir bir bedel bu"