Seni özledim.

Sesim yorgun görüşemediğimiz günlerden

ama beklemenin şarkısı da güzel

Sözlerin konuyor ellerime, saçlarıma beyaz kuşlar gibi

Sesinden öperim

Hessam Abrishami

Kendi kendime mırıldanıyorum şimdi. Ben ne yaptım? Ben ne yaptım? Ellerime bakıyorum. Ben bu dokunuşla nasıl başa çıkarım? Hayır. Aşkımız benim hatırladığım gibi. Ben ne hatırlıyorsam o. Gözlerime, duyduklarıma inanmamayı öğrendim. Eskiden dünyaya inanıyordum. Çok fazla olanaksızlık var. Evet. Ama aşkımız tam hatırladığım gibi. Ellerime bakıyorum. Dokunduğun. Ben ellerine inanıyorum. Sana inanıyorum.

Oskar Kokoschka

'' Bir idam mahkumu, ölümünden bir saat önce, galiba şöyle düşünmüş: eğer yüksek bir yerde bir kayanın üzerinde, ancak iki ayağını koyacak kadar daracık bir yerde oturması gerekse; çevresinde uçurumlar, okyanuslar olsa, sonsuz karanlıklar, sonsuz bir yalnızlık, bitmez tükenmez fırtınalar sürüp gitse bile, o, bir arşıncık yerde ömrü boyunca, binlerce yıl, hatta kıyamete kadar ayakta dursa, yine de öyle bir yaşam, o anda ölmekten daha iyidir. yeter ki yaşasın! nasıl olursa olsun yalnız yaşasın! ''

Dostoyevski

Chris Cleave

'' Bir yara izinin asla çirkin olmadığı konusunda bana katılmanızı rica ediyorum. Yara izini yapanlar bunun aksini düşünmenizi isterler. Ama siz ve ben,onlara kafa tutma konusunda bir anlaşma yapmalıyız. Çünkü,tecrübelerime dayanarak söylüyorum,ölürken yara izi olmaz. Yara izi "ben kurtuldum," demektir. ''

Oskar Kokoschka

'' Anais, neler hissettiğimi sana nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum. Sürekli bir beklenti içindeyim. Sen geliyorsun ve zaman su gibi akıp geçiyor. Senin varlığının anlamını ancak sen gittikten sonra anlıyorum. O zaman da çok geç oluyor. Beni sersemletiyorsun... Bunlar biraz sarhoşça, Anais. Kendi kendime, 'İşte yanında tamamıyla içtenlikli davranabileceğim bir kadın,' diyorum. Senin sözlerini hatırlıyorum: 'Beni aldatabilirdin. Ben de anlamazdım,' demiştin. Caddelerde yürürken bunları düşünüyorum. Seni aldatamam, ama çok isterdim bunu. Asla bütünüyle sadık kalamam demek istiyorum, yapım böyle değil. Kadınları, ya da hayatı fazlasıyla seviyorum, hangisi, bilmiyorum. Ama sen gül, Anais, güldüğünü duymak hoşuma gidiyor. Sen, neşe duygusuna, bilgece bir hoşgörüye sahip tek kadınsın. Seni aldatmam için beni zorluyor gibisin. Seni bunun için seviyorum... Senden ne bekleyeceğimi bilemiyorum, ama mucize gibi bir şey bekliyorum. Senden her şeyi isteyeceğim, olanaksızı bile, çünkü bunun için kışkırtıyorsun beni. Çok güçlüsün gerçekten. Senin beni aldatmalarını, ihanetini bile seviyorum. Bana çok soylu geliyor. ''

(A Literate Passion : Letters of Anais Nin & Henry Miller, 1932-1953)

"O sabah ağladım. Ağladım, çünkü beni Henry'den ayıran yollar, beni ona tekrar götürecekti.Ağladım, çünkü kadın olmamı sağlayan süreç, çok acılıydı. Ağladım, çünkü bundan sonra daha az ağlayacaktım. Ağladım, çünkü acımı kaybediyordum ve onu hala unutamamıştım."

Anais Nin

Senden haber yok yine. Pencereleri kapadılar. Gökyüzü içimde kaldı.

" I do not want to be the leader. I refuse to be the leader. I want to live darkly and richly in my femaleness. I want a man lying over me, always over me. His will, his pleasure, his desire, his life, his work, his sexuality the touchstone, the command, my pivot. I don't mind working, holding my ground intellectually, artistically; but as a woman, oh, god, as a woman I want to be dominated. I don't mind being told to stand on my own feet, not to cling all that i am capable of doing but i am going to be pursued, possessed by the will of a male at his time, his bidding. "

Anais Nin

'' Adam koltuğa oturmuştu,

Konuşuyordu. Kendi sesini dinliyordu.

Kadın saçını düzeltiyordu aynaların karşısında.

Kadının saçı boyalıydı.

Adamın sesi boyalıydı.

Bunu biliyorlardı. ''

'' Vücudunun her bir parçasını paramparça edebilecek bir bağırışla;

-"Seni seviyorum,hepsi bu!"

Diyememenin acısını yaşarsın. ''

''Sen yine de benden yana ferah tut yüreğini.

    Benim hüznüm yakasından eksik etmez çiçeğini.''

Turgut Uyar

Sabaha karşı oturup ağladınız

Ama mesela şimdi ben

Ne aradığımı bilmiyorum

Sabaha karşı oturup ağladınız

Çünki sizin aşkınız vardı

Kurumuş çiçekleriniz vardı

Aşina yıldızınız gökte

Oturup çok çok ağladınız

Ağlayıp iyi ettiniz

Size imreniyorum çünki

Çünki ölümsüz gibiyim yalnızlığımda

Çünki yalnızlığımda öyle güzelim

Üç beş kalem insan gelip geçtiler

Biliyorsunuz bu dünya bana yetmez

Biliyorsunuz bütün kapıları omuzladım

Kimini açtım kimini açamadım

Bütün gemileri dolaştım limanlarda

Hepsi rıhtımlara bağlıydılar

Bütün adalar yitikti

sabah karşı oturup ağladınız

çünki siz bulup da yitirdiniz

ben yitirmem bir bulsam

bütün kayaları üst üste korum

ama biliyorsunuz her şey gelip geçecek

süslü kadınlar gibi oymalı arabalarda

iki vakit arasında sessiz bir çiçek

Bir dökülecek bir açacak

Sonunda cılız köprülerin öte başında

Bir benim bulamadığım kalacak

Sabaha karşı oturup ağladınız

Ama mesela şimdi ben

Ne aradığımı bilmiyorum.

Söyleyeceklerim vardı; göğsüme gömdüm.

Bir filmde görmüştüm bunu.

Adam ellerini kadının göğsüne koyar, orada bir mayın olduğunu anlar.

Hemen kalkıp gidecek adam.

Kadın ağlayabilir. Olabilir bu.

Yatağın köşesinde oturuyor.

Kadının ağladığı anlayacak adam.

Bir sezi yalnızca yoksa gözyaşı falan yok ortada

Ellerini kadının saçlarından geçirecek adam

Sen bu aşkı uydurdun diyecek. Gidecek

Kadın susuyor

Adam gelip tutuyor kadının saçlarını

Göğsüne ağzını dayıyor, fısıldıyor, bütün kuyulara

Bir kara büyü bozulur gibi beyaz kuşlar uçuyor kadının içinden

Isınınca yeniden birbirine kaynaşan kırık parçalar gibi birbirlerini öpüyorlar

Kadını karnından öpüyor adam

Adam diz çöküyor. Kadından dökülen beyaz çiçekleri topluyor

Aynada kendi yüzüne bakar gibi bakıyor

Bir orman hızla geçiyor gözlerinden

Bembeyaz atlar dörtnala koşuyor

Adam denizini getirip kıyılarına bırakıyor kadının

Ve kadının göğsünde, suskun karnında ve yorgun saçlarında

Kuşlar cıvıldıyor.

“ ve kim bilir kaç zamandan beridir kalbimi öğütlüyorum

durup durup ıssız yerlerde

“güçlü ol ey kalbim, güçlü ol

daha çok işimiz var” diyorum “

Jean Baudrillard

''Artık inanamıyoruz; ama inanana inanıyoruz.

Artık sevemiyoruz; yalnızca seveni seviyoruz.

Artık ne istediğimizi bilmiyoruz,

ama bir başkasının istediğini isteyebiliyoruz.

Ekranlar, videolar, röportajlar arasında yalnızca başkaları tarafından görülmüş olanı görüyoruz.''

Jean Baudrillard

" Küçük bir oğlan çocuğu, bir periden, bütün isteklerini yerine getirmesini ister. peri, tek bir koşulu yerine getirmesi karşılığında bunu yapabileceğini söyler; çocuk, tilkinin kuyruğundaki kızıllığı asla aklına getirmeyecektir. “Bundan kolay ne var!” diye karşılık verir çocuk, büyük bir rahatlık içinde. “Tilkilerden ve onların kuyruğundaki kızıllıktan kime ne?”

Bütün hayatının mutlu geçeceğinden emin olarak perinin yanından ayrılır çocuk.

Peki ya sonra?

Hemen aklından çıkarabileceğini sandığı görüntüden, tilkinin kızıl kuyruğundan bir türlü kurtulamaz. düşüncelerinde, düşlerinde, her yerde bu kızıl kuyruk karşısına dikilir durur... Ne kadar gayret ederse etsin bir türlü ondan kurtulamaz. Bu saçma, anlamsız ve bir o kadar da inatçı görüntü olmadan tek bir an bile geçmez olur artık. kurtulmak için gayret gösterdikçe aklına takılıp kalır bu kuyruk... Perinin vaatlerinden mahrum kaldığı gibi yaşama sevincini de yitirir zavallı çocuk... Kimbilir belki de ölürken bile yakasını bu kızıl kuyruktan kurtaramamıştır."

Göğe bakıyorum ve hatırlıyorum.

Saklı yerlerinde son nefes

Saçlarıma kadar çıplak

Uçuyorum

Ve yalnızca

Bir kelebek var göğüslerimin arasında.

Nehirlerimin sana doğduğu yerlerde

Artık ölüm yok

Biliyorsun…

" Çiçek. Çiçek satıcılığıyla başlamışım serüvenlerime. İplere dizili çiçekler ve çocuklar, gül kurusu. Ama nasıl da büyülüymüşüm o zamanlar, bir pericik yüzünden bakılamazmış. Boş arsaları vardır yaz gecelerinde hafifsi malta hummalarının. Kış gecelerinde de sonsuz beberuhili sanrıların harabeleri. Sonra taştan geçit. Elli yaşlarında bir cadının çekmecesinde yaşıyorum, çivilenmiş. -Gerçekten, yaşıyor muyum acaba? Mevsimin ne olduğu bilinmiyor ve ben pek üşüyorum."

Ece Ayhan