Koynumda çaresiz bir kurt uluyor

Selaları dinliyorum

Mermerlerde gözüm

Adım yok adım yok

Kendi ölümü arıyorum

Yapılması gerekeni yapmak adına

Kollarında kanayan birini nasıl bırakıp gidebilirsin

İki kadeh, iki şiir, iki çığlık korkusuna

Rüyalarını kimseye anlatmamalısın!

Bir kuş bulup gözlerinin içinde

Sabaha kalmaz sustururlar

Sessizce kırılan, sendeleyen bir şey

Satır aralarında

Kış başlıyor

Çay içelim birlikte sabahlarında

Üşümeler, kış elbiseleri, uzun yağmurlar başlıyor

Yakama taktığın çiçeğe

Başımı eğip bakmıyorum

Bıraktığın evlere, denizlere, beyaz örtüsüne şu masanın

Bu yatağın ayak ucunda bir heykel gibi kıpırtısız

Bekleyen kim

Kımıldamadan, ah etmeden

Bir taş köprü gibi iki boşluğun arasını tutan

Kimin ölüsü

Şimdi tel tel kendi saçlarını yolan

Başımı eğip bakmıyorum

Göğsümün orta yeri kan

Kırılan bardaklara

İçimin gümbürtüsüne

Aşk kimle ne konuştuysa

Yalan!

Dünyayı şu kiraz ağacının üstünden bir kere daha izlemek için
Neler vermezdim!

Senin dallarında kalmak için

Kırılmadan , kurumadan, senin gövdene saklanarak

Kaç şimdi arkasında ayna olan kapılardan!

Gazete okumuyorum. TV izlemiyorum. Gündemi takip etmemeye çalışıyorum. Bu beni kültürsüz, duyarsız biri mi yapar emin değilim. Başımı kuma gömmüş veya bunu arzuluyor değilim. Dünyanın ne boktan bir yer olduğunu iliklerime kadar biliyorum.

 Ülkelere, bayraklara, devletlere, politikacılara, marşlara, tarih kitaplarına, pasaportlara, hudutlara, hava-deniz-kara sahalarına, evlilik cüzdanına, tapulara, ordu komutanlarına, gazete haberlerine, merkez bankasına, kartvizitlere, göklerdeki babamıza, futbol takımlarına, merkez bankasına, bağımsızlığa, fetihlere, kahramanlıklara, hesap cüzdanlarına, demokratik seçimlere, beyaz saraya, batı medeniyetine, meleklere, siyasi partilere, sloganlara ve insanlığa inanmıyorum! 

Akıl sağlığımı koruyabilmek için, delirmemek için, elimden bir şey gelmeyecek acılarda takılıp merhem olabileceğim bir yarayı kaçırmamak için , okuduğum bir gazetede haberinin bendeki etkisi günlerce geçmediği için olan bitene kulaklarımı biraz tıkamaya çalışıyorum. 

Ama kaçamayız. Kaçamıyoruz. Amacım kaçmak değil. Aklımı korumak. Olan oluyor. İnsanlar biz görmesek de ölüyor. Beyaz aslanın nesli tükeniyor, ben Lily ile parkta oynuyorum, analar ağlıyor. Analar hep ağlıyor. 

Konuşmamız gerekiyor
Yeni olan her şeyden

Bir ev var anlatmam gerekiyor!

Denize çıkan sokaklardan, evlerin önlerinden, sokakların kalabalığından, Beyoğlu’nda bir pasajdan geçilecek, bir nihavend akşam makamından ve beyaz masa örtüsü üzerinde iki tek rakıdan.

Sonra hep “o ev”

Kapıyı hep içerden birilerinin koşarak açtığı

Karaköy’de, Kurtuluş’ta, Üsküdar’da belki

Konuşmamız gerekiyor şimdi 

Neleri artık hatırlamadığımızı

Yüksek tavanlarını evlerin, eski balkonları, 

Samatya’da bir sokağı konuşalım

Saçlarını yalnız evde çözen kadınların

Cam önünde çoğalttıkları çiçeklerden

Bir evin o hallerinden, sabahları demlenen çaylardan, çocuk ellerinde salçalı ekmeklerden 

Ufacık salondaki o devasa büfe, içindeki binlerce bardağın beklediği o bir adamı konuşalım, çarşıya uğramadan eve gelmeyen.

Cıvıltılı bir sesle sehpaya bırakılan o yorgunluk kahvesinden,

Akşamları soyulup bıçak ucunda uzatılan elmalardan, kış mevsiminden, soba isinden, beyaz badanalarından Mayıs aylarının, bahar pikniklerinden.

Ekmeğin hep taze konduğu o masayı konuşmamız gerekiyor!

Benim hiç doğurmadığım o çocuktan, 

Karnımın içinde o evi bekleyen..

Hadi o evi konuşalım.

O eski İstanbul’dan, beni ilk öptüğün günlerden,
Hadi gel ikimizden konuşalım!

Yeryüzünün bütün renklerini gözlerinde gördüm ve gözlerimden başladın içime girmeye

Bir çığlık, bir soluk, bir nehrin aniden kendini doğurması senin ellerin

Çölden geldim biliyorum ben suyun kıymetini

Saklı yerlerimde

Göğsümde süt gibi biliyorum

Kimin elleriyse bu

Tutan bırakmayan

Bir ad bulsun bana

Yoğurup şekil verdiği bu çamura yeni bir ad

Bu ormana kavuşmuş olmak

Ormanın hızlanması sonra

İçinde ne varsa!

Vahşi hayvanları, gövdemde yosunları, 

sessizce gezen leoparları, duran, bekleyen, uçamayan sesimin kuşlarını

Bir göz darbesiyle

Hayata döndürdün

Bir rüya 

Bir amin

Bir teşekkür

Sensin kollarındayken beni yaratan allah

O eski güzel gemi salınan akşam ezanlarında 

Dua sensin!

Hep kaybederim kirpik savaşlarını ben!

Bu göz susuzluğunda 

Göz kapaklarımın altındaki kuyularda 
Saklı bir sesim vardı

Çıplak

Yüzyıllardır bekleyen

Bir prenses kuleden aşağıya sarkıttığı saçlarını yavaşça topluyor

Bir şarkısı vardı

Mırıldandığı 

Dünya benim kalbim
Dünya hiç kalır benim kalbimin yanında

Bin kafesin kapısı birden açıldı

Sesin çıktı, göklendi, kanatlandı

Adımın harfleri bir bir uçuyor şimdi nefesinle

Boynumda bir yer buluyorsun

Soluk soluğa

Sessizce

Kumun altındaki şeyleri

Biliyor ve kurtarıyorsun

Denizlerimden içip

Bana ırmaklarını veriyorsun

Aşk ellerimde büyüyor, büyüyor

Senin ağırlığın eski güzel bir gemi

Deniz oluyorum altında ben

Sığıyoruz birbirimize

Martı sesleriyle

Aşk hiç geçmez. Bunu unutma diyorum

Islıkla yanıt veriyorsun.

Bir rüzgar çıkıyor

Unutuyoruz. Ne unutmayacağımızı bile...

Denize yakın odalarda, yaz öğleden sonraları

Üzüm içerdik 
Mavi sandalyelerde

Başını göğsüme gömerdin 
Etimin içinden geçerdin

Birbirimizi tamamen parçalayacak gibi 
sevişirdik ve ağlardık

Duvarların bildiğini, tenimin bildiğini

Kendimden saklıyorum

Hayatın altına

Gündeliğe 

Etimdeki

Bu yaralar zamanın yaraları hep

Aramızda duran

Senden kalan kanların, az zamanların ülkesindeyim

Nefesimi denklesem

Canım yetmeyecek biliyorum!

Şimdi gül koysam pencere önlerine

Denize yürüsem

Hatırlamasam...

Balıklar öyle çoğalmış

Koca bir duvar denizin önünde

Gözlerime bakıp ölüyorlar...

    

Sadece denizin ve ağaçların bildiği bir halim var benim.
Durmadan onu özlüyorum... 

İnsan olmanın ağaç olmaktan, balık olmaktan, toprak olmaktan başka bir anlama gelmemesi gerekiyordur belki de. 

"Ben muhtesem bir ağacım" diye bağıran bir ağaç hiç duymadım!

- "Yukarıyı merak ediyorum" dedi. "Şimdi bir gemi gelse beni uzaya götürse!" 

- "Zaten yıldızların, bulutların, kumsalların ve ormanların içinde olduğumuzu bilmiyor musun? Neden bizi bu beton duvarların, pencere demirlerinin içine koymuşlar? Durmaksızın özlediğimiz , beklediğimiz o şey nedir?"

-"Ormanlar değil. Ormanlarda yaşayamazdık biliyorsun... Vahşi hayvanlardan korkmaz mısın sen de? Gitme imkanım olsa ben Ay'a giderdim. Ay'a ayak bastığını düşünsene! İlk sen yürüyorsun , sadece senin ayak izlerin! Keşfe bak!"

-"Dünya bitti mi? Kurtarılamaz mı? Gece ormanlarında bir aslan seni bu kadar mı korkutuyor? Neden beton bir apartmanın 15. katında uyurken kapını iki kere kilitliyorsun? O aslanın gelip televizyonunu, bilgisayarını, çekmecendeki İsviçre saatini çalacağından mı korkuyorsun?"

- Kesinlikle yapmamamız gereken şeyler var! Savaş zamanları hariç birbirimizi öldüremiyoruz!

- Savaş ilan edilirse gerisi kolay o zaman. Uzun süre beklememiz gerekir mi?

- Savaş ilan edilmez ki, hep savaş vardır sadece aralarda adına barış denen kısa molalar oluyor.

- Peki birbirimizi yiyebiliyor muyuz?

- Anlamadım?

- Acıktığımızda!

- Hayır! Bu hiç hoş karşılanmaz! Sadece başka hayvanları yememize izin var. Bir de sebzeleri otları yiyebiliyoruz. Ağaçlarda yetişen tatlı şeyler var, meyveler. Önce yavru bir kuzuyu, bembeyaz bir tavşanı ardından da incir ve karpuz yiyebilirsin mesela.

- Ama kuzular zararsızdır? Neden onları yiyoruz?

- Biz dünyada tehlikeli gördüğümüz hayvanlara örneğin jaguar, kaplan , timsah tuhaf duygular besleriz; safarilerle onların yakınına sokulur , resimlerini çeker veya ava gidip onları silahlarla vururuz , derilerini çanta yaparız, başlarını samanla doldurup duvara asarız ama onları yemeyiz. Bazılarımız biraz romantiktirler; uysal hayvanları ,inekleri, kuzuları yer, derilerinden ayakkabılar giyer ama tehlikeli hayvanların avlanmasını istemezler. Panterleri neredeyse kutsal bulurlar, belgesellerde gözleri dolar

- İnsanlık tuhafmış, ancak devlet hedef gösterdiğinde ceza almadan öldürebiliyorsunuz ama bu sizi durdurmuyor. Öldürmeyi seviyor ama birbirinizin etini yiyemiyorsunuz. Yemek için kesinlikle uysal ve zararsız hayvanları seçiyorsunuz. Vahşi hayvanlar sadece spor olarak öldürülebiliyor veya şahane bir dokunulmazlıkları var.

- Medeniyetin bazı bedelleri var! Yasalar, kanunlar anlıyor musun?

- Bu kanunları da canları öldürmek istediğinde savaş çıkaranlar mı koymuş?

- Devlet. Devlet karar veriyor buna!

- "Ben sizin yerinizde olsaydım devletin bana söyleyeceği hiçbirşeye inanmazdım!"