Göğsüne vurup duran
Bir sarkacı unutabilir misin?

Unutmadım gözlerini

''ibrâhîm

içimdeki putları devir

elindeki baltayla

kırılan putların yerine

yenilerini koyan kim

güneş buzdan evimi yıktı

koca buzlar düştü

putların boyunları kırıldı

ibrâhîm

güneşi evime sokan kim

asma bahçelerinde dolaşan güzelleri

buhtunnasır put yaptı

ben ki zamansız bahçeleri kucakladım

güzeller bende kaldı

ibrâhîm

gönlümü put sanıp da kıran kim''

Asaf Halet Çelebi

Mutsuzum. Ruhuma-kalbime-düşüncelerime uygulanan yoğun bir baskı var. Bu baskıyı uygulayan silahlar/sopalar değil. Ruhlar! Dünyayı/dünyamı ele geçirmiş, kaçamadığım, belki/korkarım benim de onlara kaynaştığım bu kalabalık soluduğum havaya karışıp, etime işleyip, beni bu ülkeye, dünyaya, aileme, arkadaşlarıma, evime, odama, aynadaki yüzüme ve aslında bütün insanlığa yabancı etti. Yokmuşum, olmamalıymışım, benim varlığımda, ruhumda büyük bir diken varmış ve bu pütürle uyumsuz kalmışım zamana ve insanlığa...

Çocukların gözleri, denizlerin güzelliği, uçan bembeyaz kuşlar ve ormanlar dışında dünyayla, tarihle, insanlıkla aramda hiçbir uyum, yakınlık yakalayamıyorum.
Hayır, nefret etmiyorum ama aynı tanrılara tapmıyorum, aynı marşlarda yürüyemiyorum sizinle. Hiçbir bayrağa, ülkeye, marşa, etnik gruba, ten rengine siyasi partiye aidiyet duyamıyorum.
İnsanlığın bütün arka bahçelerini, kilitli odalarını, gözlerinin arkasında riyakarlığı, bencilliği, kötülüğü görmüş olmak. Sonra oturup oyuna devam etmek ve bunun utancı.

Bana benzemeyen ama onlara yavaş yavaş benzeştiğim ve bunun için kendimi öldüreceğim bu kalabalığı anlamaya çalışıyorum. Çevrem onlardan olmayan her duygu ve düşünceyi toptan bir kefeye koyup kategorize eden ve küçümseyen, hemen her konu hakkında sarsılmaz fikirlere sahip, kendini modern – aydınlık-ahlaklı zanneden , ezberlediği değerlerin başını tutan, başını gömdüğü kumdan iphone ekranı ve twitter-facebook sayesinde çıkmış, orada okuduklarıyla şahane bir aydınlanma yaşamış ve mail fw ederek, kalabalığa karışarak kendini devrimci kabul eden bu güruhla dolu!

İnsan ne zaman yalnız kalır sahi? Karşı koltuğunda biri oturmadığında mı? Kelimeleri, anlamları kaybettiğinde mi? Ben dünyayı hep kelimeler aracılığıyla gördüm. Okumak yetmez o okuduklarından, sana öğretilenlerden, yeniden yaptığın, vazgeçtiğin değerlerden, cümlelerden bir insanlık çıkarabildin mi asıl mesele bu!

Ama senin insanlığın bir tatlısu kovboyluğu dostum. Sen kalpazanlığın, soygunun, talanın, yok edişin, yüzeyselliğin, orta çağdakinden daha beter bir cahilliğin, insan-tanımaz bencilliğin, cebi dolu solculuğun, senden ibaret bir modernlik-refah bilincinin , Allahsız dinciliğin, hırsın, küçük ruhların, gönül darlığının takım elbiseli, ince topuklu, valsli, marşlı, dualı, başı örtülü, başı çıplak, başı boş, çok cocuklu, evli , bekar, evi çok odalı, yüzük parmağı pırlantalı, çok kahkahalı, bol Amin’li sürümüsün.

Bizi insanlığın leşlerinden yaptılar. Kokuşmuş ruhlarımız kendini rahatlatsın diye alışveriş yapıp, üreyip, kredilere girip, büyük ekran televizyon alıp, çöp gıdalar yedikten sonra hırsla spor yapıp, çok çalışıp, sonra tatile gidip, bolca boyalar sürüp, zamanı bile pahalı saatlerle ölçüp, genç ve güzel ve güçlü ve mutlu ve başarmış görünmemiz gerekiyor.

Biz zavallı robotlarız, kağıt fareleriyiz ancak kendimizi şahane,özel-vicdanlı-modern-aydınlık-özgür zannediyoruz. Özel / şahane / iyi kalplı insanlar olduğumuza öyle inanmışız ki! İçimizde insanlıkla paylaşmazsak yazık olur sanat-şiir-resim ve şarkılarımız var! Dandik müziklerle, kitaplarla , şiirlerle piyasaya sürip duruyoruz kendimizi. Hepimiz çok özel çok yetenekli çok farkındalıklıyız. Şahaneyiz... Herkes şahane!

Beğenilmek için ölüyoruz! İçimizde gizli kalmış yeteneklerimizi parlatmak için, alkışa şayan yanlarımızı keşfetmek için ölüyoruz. Biz bu alkışa, bu panayıra tapıyoruz. Ölen çocuklar, açlıktan çamur yiyenler umurumuzda değil bizim. Biz dediğim işte sen ve ben. Devlet dediğin, asker dediğin, ülke dediğin, ırk dediğin, kara sahası-hava sahası dediğin şanlı tarih dediğin burası bizim dediğin ne varsa senin değil canım kardeşim. Kusarcasına yuttuğun bu dünya, bu ağaçlar, bu , ağlayan insanlık!

" Eğer kimse izlemiyorsa, herhangi bir şey yapmanın çok anlamsız olduğunun farkına varıyor insan. Çarmıha gerilme sırasında izleyici sayısı düşük olsaydı, olayı başka bir zamana ertelerler miydi, diye düşünmeden edemiyorum. İsa'nın neredeyse çıplak olmadığı bir haç hiç görmedim. Hiç şişko bir isa görmedim. Ya da vücudu kıllı bir isa görmedim. Gördüğüm her haçta isa, belinden yukarısı çıplak olarak bir kot markası veya erkek parfümü için modellik yapacak görünümde.''



Beni kollarında tutup ağzımdan öpüyorsun

Omuzlarım ellerinden kendine kanat yapıyor

Bu şehrin sokakları var, evleri var, karanlık köşeleri var

Karşılaşamadığımız hiç

Otursak otursak bir masaya oturuyoruz biz

Koca bir atlas aramızda, göç yolları, yüzyıl zaman,

Yaz gökleri kış gökleri, ellerinin mavisi,

Bir kuş ne kadar uçabilirse…

Gövdeni senin anakara belledim,

Sana varacağım, bir zambak bırakmak için göğsüne
Benim için bir orman, bir rüzgar, bir denizin mavi üstüsün sen

Seni kuşlar kadar özledim