adam: Herşeyin bir örtüsü var görmüyor musun? Yılan bile sarınıp duruyor ağaç kovuklarına. Aşk merhamete sığınır, kuyular bile uğuldar acıdan. Sen öyle apaçık, dünyaya karşı, hiç yaslanmadan, tutunmadan, dimdik ve neden sevgilim?

kadın: Dünyanın örtülerinden bıktım ben. Kaldırıyorum peçemi. Kapılarımı kilitliyorum. Kimse gelmesin diye bir bir. Efendim demiyorum artık kimseye. Kuyuya sarkıttığınız ipi de tutmuyorum yukarıda boynuma dolanacak. Eliniz yerine acıyı tutuyorum. Sımsıkı. Yardım dilemem, yaslanmam, tutunmam ben. Ve de unutmam. Hatırlarım. Yazık.