17 sene önce bugün bir adam evinden çıktı. Karısına el salladı. Arabasına bindi. 17 sene önce bugün Uğur Mumcu gitti... 17 sene önce Ankarada bir kadın kocasının havaya uçmasını izledi camdan. Karlı bir kış günüydü. O gün ben 14 yaşındaydım. Babamla evden çıkmak üzereydik. Babam haberi aldığında koltuğa gömüldü. Bunu da yaptı bu vatan dedi bunu da yaptı ya! Ben anlamıyordum vatan nasıl adam öldürebilirdi? 17 sene önce bugün. Biz birini öldürdük. Hala da öldürüyoruz. Sessizliklerimizle. Yorgun sandalyeler gibi eklemleri oynak biraz gıcırdıyor ve susuyoruz. Bize benzemeyenleri, işimize gelmeyenleri, istediğimiz sözleri duyamadıklarımızı bir bir öldürüyoruz. Önce ufak cinayetler bunlar. Kınayan bakışlarla, küçümsemelerle başlıyor. Sonra yalnız bırakıp köşemize çekiliyor ve çağırdığımız cinlerin onu almasını izliyoruz. Ellerimiz temiz. En afilli pankartlarla meydanlara çıkabiliriz artık. Uğurlar olsun.