Kendime kitaplardan, şiirlerden, müziklerden ikinci bir hayat kurdum.

Başka türlüsü mümkün değildi çünkü yanlış zamanda, yanlış dünyada yaşadığım duygusundan hiç kurtulamadım.

çünkü dünyanın lezzetli bir yer olduğuna hiç inanmadım

ve başka hayatların ruhuma karıştığının ve mutluluğumu içten içe kemirdiğinin farkındaydım.

Şimdi otuzlu yaşların başında bunun bir ‘’derinlik’’ ve ‘’incelik’’ sorunu olduğunu anlıyorum.

Kendi konforumu ‘’bana özel’’ algılayıp sefa süremiyorum,

çünkü dünyada kötü şeyler oluyor

ve üzerimdeki örtü öyle ince ki kendimi korumam mümkün değil.

Canımın kuşları hüzünle beslenirken

denize, dünyanın tüm çocuklarına, kitaplara beslediğim büyük aşk beni hayata aynı ince iple sımsıkı bağlıyor.

Yaşadığım her şey binlerce başka şeyden oluşuyor;

içimde susmadan, bağıra çağıra gözü dönmüş canavarlar gibi derinlere saldıran düşüncelerimin yarattığı bu derinlik meselesi ile ruhumun inceliği ilk bakışta tezat görünse de ortaya yazdıklarında hüzünlü , gündelikte ise bol gülüşlü bir Sezi çıkıyor.