Kelimeler kifayetsiz. Kalbimi demir bir el tutuyor. Konuşamıyorum. Hayatımda herşey yerli yerinde. Ama utanıyorum insan olmaktan, burada böyle elim kolum bağlı oturmaktan, sahip olduğum konfordan. Yerin 500 metre altında ekmek parası için boğulan o adamlara karşı utanıyorum. Hayatımdan.