''Çocuklarda'' diyor Freud ''görülen ilk fobiler karanlığa ve yalnızlığa ilişkindir.'' Karanlık korkusunu çocuklukta bırakırken yalnızlık korkusu bizimle birlikte büyür.
Öyle ki yaşamımızı belirler veya engeller hale gelir.
Bunu anlamak güç salt yalnız kalmaktan doğan bir tehlike var mıdır?
Yolda yürümenin bile olası binlerce kötü senaryo doğurabileceği bir şehirde ilerde bir gün evde yalnız oturma düşüncesi içinde nasıl tehlikeler barındırır?

Gençlik aşklarının gelecek korkusuna dayanmadığını kabul ediyorum. Yoğun kimyasal salınımına bağlı bu aşklar üç vakte kadar ‘aşk bitti’ feveranıyla sonlandırılıp, yeni aşklara hızla yelken açılıyor. Burada şu soru akla geliyor; 20’lerindeki bir genç kızın aşık olmak isteğiyle, 35’inde bir kadının aşka özlemi aynı ihtiyaçtan mı doğuyor?