Yalnızca "yaşarken ve yazarken" kendi ağırlığının binlerce katı acıyı taşıyabilir kelimeler. Durdukları yerde öylesine anlamsızdırlar; ayrılık, kalp kırıklığı ve umutsuzluk. Ne desen boş, sözlüklerin zerre anlamı yoktur; kilim gibi, elma gibi , sandalye gibi bir sözcüktür acı. Zaman yorgun küfesine yüklenip acıyı götürdü sanırsınız. Zaman oynak eklemleriyle sizden kalanları küfesine doldurur. Sahi size neler olmuştu? Büyük yangınınız kimin gözünde kaldı? Acı'nızı nerelerden getirdiniz de yığdınız bu şiire?