Yüzünü ören taşları bir bir söktüm

Yüzün boşluk
Yüzün yok senin düşle dur artık kendini

Yüzün bende , çekmecelerimde
Kilitler, naftalinler içinde

Nafile

Zaman heryere sızıyor

Zaman hep küf büyütüyor odalarımda

Öç yataklarında seni

Sayıklar gibi

İnler gibi

Ulur gibi

Bekledim.

Kara büyüler

Deniz dibi cinleri

Tüysüz kuşlar

Sesi olmayan

Kör balıklar arasında

İpek, saten, kadife dikiyor

Ve simler, pullar
Ağlıyordum

Sonra kendi ölümü buldum.
Meğer beni bir meydanda, İzmir’in orta yerinde yakmışlar

Kül uçuşmuşum
Biri ölürken bakamazdın filmlerde
Beni seyrettin!

Şimdi bir silah sesi bütün sonları nasıl da değiştirir!