Kalabalıklarımdan şikayetçi değilim. Hayatımdaki her şey ben oraya koyduğum için orada. Öpüp başıma koyuyorum içimin tüm gelgitlerini de,
dünyayla aramdaki uyuşmazlığın emareleridir ve hayatta kalmamı sağlıyorlar.
Demek ki dünyanın ona uymayan bir organı olduğum için bana açtığı savaşta 1-0 öndeyim. Bağışlama sistemlerim harikulade çalışıyor.
insanlığı bu kadar kötü bulurken ''insan''ı nasıl bu kadar sevebiliyorum?
Bu da benim çelişkim olsun.